Sonraki Gün

Kasvet kokan sabahlar ve nispeten hafif geceler. Ruhuma iyi gelecek bir şey arayışındayım, amacım tutunmak. Bir ağaç görüyorum, hasta. O özünü sunsa, ben özünden içsem iyi. Özü solana kadar benden uzakta. Ne büyük utanç, ne israf! Bir diyar söz veriyorum, onların güzelliklerine uymayan, her anı bir macera ve kendi eksikliğini seven. İşte orası suyun kumla sığda buluşamadığı yer değil. Orası, suyun kumu özlerken onu içinde bulduğu an, zaman ve mekân eş. Fakat şimdi günleri neden bekleyeyim? Macera dolu anlar mı var içinde? Ya da sen ortak talihimizi aşıp beni aydınlatmaya mı geleceksin? Hiçbiri. Öyleyse ben, kendi dünyamda beklerim. Bırak, sonraki gün bana hiç doğmasın.

Soluk, her şey soluk
Benim bu diyarımda.
Ender, bir karahindiba gibi,
Tasasız gün gibi,
An sergüzeşt.

Ve sen bir okyanus,
Kıyı olamadığım
Ama en derininde
Yine ben varım.
Yeniden tazeyim,
Sanki hiç ağlamadım.

Işık tut karanlığıma,
Bir yol göster,
Sana ihtiyacım var.
Ya da bileyle kılıcını,
Öldür beni,
Yaşamın ne anlamı var?
Sonraki gün bana hiç doğmasın.

Var olmak, sadece var olmak
Senin hakikatinde.
Utanç, bu bir ayıp,
Sen yalnızsın, benim gibi,
Duyulmamış şey,
Ne zalimce!