İnsan Gelir İnsan Geçer

Bir değildi içindeki, aynada gördüğüyle. İçindeki aynada gördüğünü aradı gidebildiği her yerde. Ait olma tutkusuyla her köşeye sokuldu, kendine bir çatı arayışında özgürlüğünden oldu. Bana yabancıydı, ben de onun gibiydim. O saklandı, ben olduğum gibiydim. Buraları izlediğini zannettiği tepeden yuvarlansın istedim, yine de kollarımı açıp onu kurtarmayı bekledim. İnsan geldi, insan geçti; dokunduğu yerler soldu, yeşerdi. Mezarlar ve gökdelenlerin ne farkı var? Ölmek yaşamaya engel değil ki. Yatırsan bedeni bin bir çiçekli suya, özünün kokusu bir değil mi?

Bir muammada buldum kendimi,
Bilmediğim elleri aşar bendimi,
Dokunur bana, yalnızlığıma.
Sıkıca sarar tütününü,
Hiç esirgemez kötü sözünü,
Dokunur bana, sakladıklarıma.

Özenle dokunmuş bir kilim,
Uzandım dizlerine.
Özüyle çakışmış ben kimim?
Kimim ki uzandım gizlerine?

İnsan gelir, insan geçer.
Çık hücrenden, ruhun’ göster.
Ya da en tepesinden,
Bana hep baktığın yerden
Düş!
Korkaklığın pınarından
Ekinsiz bostanıma
Düş,
Kollarıma…

İlmik ilmik bilir beni
Ama anlatmaz bana derdini,
Dokunur bana, sancılarıma.
Melankolik yazı güzü,
Belki yalan sazı sözü,
Dokunur bana, sakladıklarıma.

Yerim bir, göğüm bir, canım bir seninle.
İnsan gelir, insan geçer…